21 marca to nie tylko symboliczny początek wiosny, ale także Dzień Wagarowicza, który budzi wiele kontrowersji wśród uczniów, nauczycieli i rodziców. To dzień, w którym niektórzy uczniowie decydują się na przerwę od szkolnych obowiązków, szukając odpoczynku lub wyrażając swój bunt wobec szkolnego systemu. Trudno o lepsze połączenie – wolnego od lekcji i początku ciepłych miesięcy.
A skąd się wzięło?
Początki tradycji Dnia Wagarowicza są niejednoznaczne, ale historia tego zjawiska jest spleciona z różnymi kontekstami kulturowymi i społecznymi. Termin „wagarowicz” może pochodzić od angielskiego „wager”, co oznacza zakład lub obstawianie, co sugeruje ryzykowną decyzję opuszczenia pracy lub szkoły. Jednakże, według dostępnych informacji, to właśnie nie język angielski, a łaciński zawiera słowo „vagari”, oznaczające „błąkać się, wałęsać się”.
W Polsce Dzień Wagarowicza jest często obchodzony przez uczniów szkół podstawowych i ponadpodstawowych jako forma protestu przeciwko szkolnictwu, czasem także jako okazja do odpoczynku po intensywnym okresie nauki, albo w przypadku maturzystów ostatnie chwile wolnego przed maratonem nauki do zbliżającej się wielkimi krokami matury.
Jednak jak powinniśmy to interpretować? Tradycja czy też Bunt wobec systemu?
Dzień Wagarowicza budzi mieszane uczucia. Dla niektórych jest to jedynie pretekst do relaksu i oderwania się od szkolnych obowiązków, szczególnie w kontekście pierwszego dnia wiosny, który symbolizuje odrodzenie i nowe początki. Dla innych natomiast Dzień Wagarowicza jest wyrazem niezadowolenia z obecnej sytuacji w szkole i systemu edukacji, który nie zawsze spełnia oczekiwania uczniów. Sięgając w głąb historii zauważyć można, że wagary od zawsze nie miały pozytywnego wydźwięku wśród pedagogów, jednak mało kto w ten dzień nie przymknie przecież oka na jeden dzień nieobecności. Zwłaszcza w ostatnim czasie, bowiem w latach 80. czy 90. opiekunowie podchodzili do opuszczania lekcji bardziej rygorystycznie i nie było tam miejsca na „wiosenny relax”. Stąd w szeregach klasy często dochodziło do rozłamów – nie każdy chciał się narażać swoim nauczycielom, zwłaszcza ci uważani za wzorowych uczniów, którzy dbali o dobre oceny z zachowania, aby zostać wyróżnionym na końcu roku. Wystarczy że jedna, dwie osoby, które miały wątpliwości co do wspólnych planów ucieczki z lekcji; wtedy szybko rezygnowali kolejni. Albo wszyscy, albo nikt – odpowiedzialność zbiorowa nie była taka straszna, jak indywidualne kary dla kilku „osobników”, którzy odważyli się podpaść systemowi. Nauczycielowi przecież łatwiej obniżyć ocenę ze sprawowania małej grupce buntowników niż całej klasie.
A jak wygląda Dzień Wagarowicza współcześnie?
Wiele szkół decyduje się, na przeprowadzenie tego dnia w sposób „kontrolowany”. Jak to wygląda w praktyce? Dziś nauczyciele z własnej inicjatywy starają się zorganizować młodym ludziom zabawę. Wycieczki, gry na świeżym powietrzu, zawody sportowe, wyjście do kina to najpopularniejsze przykłady, ale nie jedyne. W młodszych klasach największą atrakcją Dnia Wagarowicza nie jest ucieczka, ale najczęściej wspólne przygotowanie marzanny, czyli kukły którą wrzuca się do wody jako symbol końca czy też „przegonienia” odchodzącej zimy. Należy pamiętać, że 21 marca, czyli Dzień Wagarowicza nie jest dniem wolnym od szkoły. Zgodnie z przepisami uczniowie mają obowiązek być wówczas na lekcjach lub uczestniczyć w przygotowanych przez placówkę atrakcjach. Uczeń, który nie przyjdzie wówczas do szkoły będzie miał wpisaną nieobecność, którą należy usprawiedliwić.
Wielu uczniów spędza Dzień Wagarowicza wspólnie, jednak Ci którzy zdecydują się na opuszczenie zajęć muszą się liczyć, że w pierwszy dzień wiosny policja i straż miejska zwracają szczególną uwagę na młodzież, która powinna mieć lekcje, a nie siedzieć pod Grudziądzkim Flisakiem i jeść lody 😉
Nam nie pozostaje nic innego jak zachęcić do wspólnego spędzania Dnia Wagarowicza i zachęcić do wspólnego świętowania Pierwszego Dnia Wiosny!
Autor: Fotografie Życia by Kamil Danielewicz
—
