Energie wirujące w dźwiękach i barwach
Trzecią marcową niedzielę w tym roku przeznaczono w Centrum Kultury Teatr na Koncert Niedzielny. Bohaterami tego wydarzenia byli Gdański Kwartet Akordeonowy i Paweł Jasiński.
Grudziądzka publiczność ma szczęście obcować z muzyką akordeonową na wysokim poziomie. W zeszłym roku zawitał do nas maestro Marcin Wyrostek, zaraz potem zagrała Gdańska Orkiestra Akordeonowa Pulsanti a w listopadzie odbył się Sweet Accordion Festival. Było to bogactwo różnych stylów gry, melodii i aranżacji, do których akordeon doskonale się nadaje z racji swoich potężnych możliwości wydawania różnorodnych dźwięków.
Kwartet młodych artystów, w składzie Maciej Kacprzak, Paweł Ratajek, Paweł Wiśniewski i Wojciech Ulanowski, uraczył nas zróżnicowanym repertuarem w ramach koncert „Na akord”. Pierwsza jego cześć była bardziej klasyczna, z utworami Bacha, Brahmsa, Vivaldiego i oczywiście Piazolli. Już tu zachwyciły nas akordeonowe aranżacje znanych utworów rozpisanych przecież nawet na całe orkiestry, w szczególności I część „Zimy” Vivaldiego. Po przerwie poświęconej na wernisaż w galerii, ze sceny zabrzmiały bardziej rozrywkowe tematy, a to za sprawą „Suity bajek polskich”, która zamieniła się w całkiem trudną zgadywankę dla publiczności. Zabrzmiały też fragmenty z musicalu „Skrzypek na dachu”, melodia z pieśni „Besame much” a przed bisem koncert zakończył energetyczny „Czardasz” Montiego.
Była to zabawna muzyczna uczta, w wykonaniu akordeonistów związanych z Gdańskiem, do którego mocno odniósł się obrazami drugi bohater wydarzenia, przywożąc ze sobą kilka wizji miasta u ujścia Wisły.
Paweł Jasiński – artysta malarz na stałe mieszkający w Irlandii – dwa lata temu wypełnił galerię Klubu Akcent energiami swych abstrakcji i uzewnętrznieniem własnego postrzegania kobiecości.
Powrócił do nas 17 marca 2024 roku z „Powrotami” wystawą, którą zaprezentował w Centrum Kultury Teatr w ramach Koncertów Niedzielnych.
„Powroty” to wystawa piękna pod wieloma względami, przede wszystkim dlatego, że pokazuje nam artystę bogatszego w twórczość. Cudownie jest bowiem zobaczyć sztukę, która jest obszerniejsza od tej już oglądanej. Spróbujmy więc napisać, co Paweł przywiózł na wystawę. Najwięcej jest „portretów miast”, Gdańska, Krakowa, Grudziądza i Wenecji. Są abstrakcje i nierealne pejzaże. Jest, jakże charakterystyczna dla niego kobiecość, a nowością w dorobku artysty są akty męskie.
Tym, co spaja wszystkie obrazy, jest praca z wizualizacją energii, głównie za pomocą koloru. Najmniej jest jej w portretach kobiet. Tu językiem jest kształt i otoczenie. Mamy więc jakby dwie sceny rodzajowe – kobietę karmiącą ptaki i damę siedzącą na łóżku „Po spotkaniu”. Strasznie silne są to obrazy niczym ostatnie sceny w filmie. Kadry kończące pewną historię. Dama spokojnie siedzi na posłaniu, gotowa już do wyjścia. Jest sam, nie wiemy, z kim się spotkała, ale pełna jest kobiecego spełnienia i zadowolenia. „Kobieta i ptaki” spotykają się gdzieś na uliczce pełnej słońca jakby z południowych krajów. Życie i ruch, celebracja codziennego dokarmiania ptaków.
Bardziej metaforyczny obraz to „Dmuchawce”, na którym kobieta stoi w otoczeniu dojrzałych owoców mniszka. Sama jest duża niczym Ziemia, a jej suknia przypomina obraz płodnych pól widzianych z lotu ptaka. Głowa obleczona we włosy białe niczym dmuchawiec. Stoi nad nimi niczym matka przytulające nasiona gotowe rozsiewać nowe życie na żyznej glebie.
Trzy akty męskie utkane są z innej materii. Artysta postrzega męskość jako energię związaną z żywiołami. Postacie nie są tu rysowane realistycznie, ale przypominają szkice zrobione energią na materii żywiołu. W „Letnim popołudniu” dominuje wypoczynek postaci zalanej słońcem. Sylwetka jest tu najbardziej widoczna, prawie jak węglowy szkic. „Pływak” namalowany jest wodą skąpaną w energii światła. Mięśnie płyną, niczym fale na spienionej rzece, przez którą widać zieleń podwodnych wodorostów. Oto pan rzeki płynącej na skraju łąki. W przebudzeniu, gdzie silna męska postać zarysowań jest w stylu klasycznych herosów, najważniejszy jest główny kanał energii. Wybucha on blaskiem mocy tuż ponad splotem słonecznym. Z daleka wygląda to, jakby bóg wulkanów miał uwolnić swoją moc.
Energetyczność męskich aktów koresponduje z abstrakcjami, w których pozbywamy się form figuratywnych, a oddajemy podświadomemu działaniu kolorów i kształtów. Obrazy te bogatsze są w odcienie i barwy. Czytać je można przez kształty, formy zamknięte i otwarte, kierunki pociągnięć pędzla. To one determinują czy abstrakcja wyraża coś gwałtownego, dynamicznego czy przeciwnie, spokój i rozluźnienie.
Ostatni zestaw obrazów to „portrety miast” – celowo używam tej nazwy, ponieważ nie są to dzieła realistyczne. To raczej formy artystyczne, w których rzeczywiste elementy architektury, pejzażu danego miast służą do pokazania emocji związanych z tymi miejscem. Odczucia te nie muszą być zresztą nazywane, ich oddziaływanie przekazane jest przez abstrakcyjne kształty i plamy, nałożone na obraz niczym filtr. Świat na tych obrazach wygląda, jakby był oglądany przez kolorowe szkiełko, rodzaj niesymetrycznego kalejdoskopu. To wspomnienia odbite na wewnętrznej stronie powiek oświetlonych wakacyjnym słońcem.
Obrazów jest jeszcze więcej, są te „bez tytułu” dwie wersje kobiecego „Japońskiego tańca”… nie sposób opisać je wszystkie, zdecydowanie warto pójść i je zobaczyć. Za zachętę niech posłuży informacja, że po zakończeniu Koncertu Niedzielnego sporo osób wróciło do galerii, by w mniejszym gronie chłonąć energie z obrazów artysty, oddawać się podświadomej grze z jego światami i wynieść więcej radości z tego wydarzenia.
Kuratorką wystawy jest Ewa Grzeszczuk.
Zapraszamy do wizyty w Tatrze, zarówno w celu obejrzenia wystawy, jak i skorzystania z przebogatej, wiosennej ofert kulturalnej, o której zawsze staramy się pisać na stronie www.grudziadzmiastotwarte.pl.
Adam Milewski
