„Jeśli kogoś dotkniesz przypadkiem, oznacza to,
że spotkaliście się w którymś z poprzednich wcieleń”
/Budda/

A jeśli to było przeznaczenie?

Celine Song – amerykańska reżyserka o koreańskich korzeniach – przedstawiła nam trochę autobiograficzny film, w którym bohaterowie próbują sprawdzić „co by było, gdyby…”.

Dwoje dwunastolatków przeżywa pierwszą miłość. Niewinne zauroczenie, jeszcze dziecięce, ale już pełne przekonania, że będą małżeństwem. Ich pierwsza randka pod okiem matek, jest zarazem ich ostatnią. Na Young emigruje z rodzicami (artystami) do Kanady i odtąd będzie się też nazywała Leonore, w skrócie Nora. Hae Sung zostaje w Seulu, by tam dorastać, uczyć się i żyć jak przystało na Koreańczyka.

Dzieci trafiają do różnych światów, przeżywają swój los, kształtują się ich charaktery. Gdzieś w sercu pozostaje pamięć o przyjaciółce i przyjacielu, która czasami odzywa się miłym wspomnieniem. Dwanaście lat później młody mężczyzna wpisuje słowa „Szukam Na Yung” w komentarzu pod filmem, którego twórcą jest ojciec Nory. Przypadkiem trafia na nie jego dawna miłość, co staje się początkiem rozmów na odległość. Sentymentalne wspomnienie, dawne, miłe uczucia, które zostają rozdmuchane niczym wygasły żar w kominku. To jednak nie czas na spotkanie, odległość i okoliczności na to nie pozwalają. Trzeba więc „spauzować tę miłość”, nie mającą szansy na spełnienie.

Mija kolejnych 12 lat…

…Gdzieś w głębi mojej szafy leży stary zeszyt z „ważnymi” rzeczami. Jest tam lista „pierwszych dziewczyn”, w tym jednej, z czasu gdy byłem w wieku bohaterów filmu. Wakacyjna miłość, z której pamiętam rozbity na huśtawce nos, zimną wodę z beczki na chusteczce, pierwszy pocałunek. Pamiętam też, jak później pojawiały się wspomnienia i tęsknoty. Najpierw żywe, barwne, szukanie na mapie ulicy, na której mieszka, powracanie na wakacje w to samo miejsce, gdzie jej już nie było. Potem zaczęła się szkoła średnia, inne sprawy, emocje, problemy. Skończyło się dzieciństwo. Wspomnienia powracały – kiedyś, później – jako cienie dawnych przeżyć z małą zadrą żalu. Nawet będąc w tym mieście, zaszedłem celowym przypadkiem na tę ulicę, by z uśmiechem zrozumieć, jak niemądre było dziecko marzące o jej odnalezieniu w blokowisku…

Przypadek, fatum, los. Dwie istoty spotkały się na moment, uczucie zaiskrzyło jak meteor. Skończyło się, pozostał powidok pod powiekami. Historia jakich wiele, dużo ludzi ma taką. Różnie się też kończą. Celine Song postanowiła opowiedzieć ją w tej wersji, w której ukochani mają szansę spotkać się razem, nawet dwa razy, by zweryfikować swoje tęsknoty i marzenia.

Ten film o miłości jest też filmem filozoficznym i etnograficznym. Odkrywa nam psychologiczne portrety dwojga osób, wychowanych początkowo tak samo, ale rozdzielonych do dwóch osobnych środowisk. On pozostaje w Korei, jako obowiązkowy jedyny syn żyje ciągle z rodzicami, służy w wojsku, swoje związki miłosne postrzega przez pryzmat własnej pozycji społecznej. Los ujęty w sztywne ramy wschodniej obowiązkowości, szacunku dla starszych i przełożonych. Dawna miłość jest pragnieniem, które przecież mogło odmienić jego życie. Gdyby!

Ona, córka otwartych na świat artystów, trafia w końcu do Stanów Zjednoczonych. Wolność i swoboda, realizacja marzeń, związek z literatem, będący ukoronowaniem pragnień o drugiej, takiej samej połówce. Kultura Korei jest wspomnieniem, a karmiczne związki In-Yun to tylką zaczątek do flirtu.

Dla niego dziecięce uczucie jest chyba bardziej gorzkie, przepełnione przekonaniem, że gdyby się ziściło, jego los byłby inny. Dla niej jest miłym wspomnieniem, które warto dla żartu zweryfikować – bo jest okazja do przeżycia ciekawej historii. Prawdziwej, lecz nie tak, by porzucić swoje życie i wyjechać, by być z przystojnym – na sposób koreański – młodzieńcem na zawsze.

Ten obraz jest też filmem o dojrzewaniu. Ona, jak to często bywa z dziewczętami, od początku jest bardziej śmiała, rezolutna i mądrzejsza. Nie ulega presji uczuć, ocenia je i racjonalizuje, podejmując świadome decyzje, które budują jej życie. Kiedy uczucia przeszkadzają, bo nie można ich ziścić fizycznie w bliskości, potrafi je przerwać. Finalnie, to też ona potrafi sprowokować jego do głębokiej analizy tego, co czuje. Zrozumienia, że dziecięca miłość, to zbyt mało, by stworzyć związek pary, która spotkała się ponownie po 24 latach. Dwoje ludzi o odmiennych temperamentach, potrzebach, wychowanych w obcych kulturach i w nich zakorzenionych. Nie ma w tym przestrzeni wspólnej, miejsca, w którym mogłoby się to udać.

Być może w „poprzednim życiu” on był przybocznym króla a ona niedostępną królową – mówi Hae Sung. Może byliśmy ptakiem i gałęzią, na której ptak kiedyś usiadł – mówi Nora. Związki karmiczne z ośmiu tysięcy żyć, miły koncept, uzasadniający dążenie do zaspokojenia własnych międzyludzkich pragnień. Boskie fatum, które powinno ich złączyć ponad przeciwnościami. Dla niego element buddyjskiej filozofii dla niej miła tradycja. To jednak ta filozofia jest dla Hae źródłem akceptacji losu, zgody na to, że tam w Ameryce jest ktoś inny, kto w poprzednim wcieleniu musnął skrawek sukni Nory i ma prawo do tego związku. Karma tym razem połączyła ukochaną z innym. Pogodzony z losem wraca do Korei, a jej pozostaje zapłakać nad końcem pięknej historii.

Wzruszający film, który pozwala przeżyć nie tylko losy bohaterów, ale także własne wspomnienia. Obraz tym bardziej zrozumiały, im bardziej jesteśmy dojrzali. Pokazujący mądrość akceptacji tego, co się ma. Życie budowane jest w każdej chwili i ten nasz kapitał warto docenić, zamiast podążać za mrzonkami, które nie miały szansy na zaistnienie przez kilkadziesiąt lat. Bo nawet jeśli kiedyś się ziszczą, to przecież nie będą tym samym co nasze wspomnienia.

Dziękuje za możliwość obejrzenia tej produkcji, by przedstawić ją na naszym portalu www.grudziadzmiastootwarte.pl

Adam Milewski