„Lato, lato, lato, echże ty…”
Wiosna to czas „rozkwitu” przyrody. Wracają ptaki, budują gniazda i wydają na świat potomstwo. Las zaczyna tętnic życiem. Przychodzą na świat leśni mieszkańcy. Ptasie radio już od samego świtu rozbrzmiewa różnymi nutami. Te chwile tak szybko mijają, a ja staram się chłonąć każdą wolną chwilę w otoczeniu przyrody. Ten przyrodniczy świat, to świat niedostępny dla człowieka. Zwierzyna ucieka przed człowiekiem, ptaki odlatują, gdy tylko cię usłyszą bądź zobaczą. Możemy je tylko podpatrywać z daleka, bądź za pomocą fotopułapek rejestrować ich życie. Idąc przez las czy pole staram się być „niewidzialna”. Jednak przyroda jest tak „skonstruowana”, że wszystko tu spełnia swoje zadanie. Weźmy na przykład szyszki …nazywam je „leśnymi zdrajcami”. Kiedy przemierzam, prawie na palcach, leśne ścieżki, ale ten „leśny zdrajca” nagle spod moich nóg „krzyczy” …”uwaga idzie człowiek”. I mam wrażenie, że ten „zgrzyt” suchej szyszki słychać na końcu lasu. I po co było to „skradanie” się ? Ehh Podobnie jest z sójkami czy srokami. Jak tylko zobaczą mnie w lesie słyszę ich ptasi „skrzekot”. Coś w stylu:”uwaga Magda w lesie!!” Przynajmniej ja to sobie to tak tłumaczę.
Wiosna to czas przebudzenia mrówek. Lato to czas kiedy intensywnie pracują. Kiedy tak „drepczę” przez las i zaczyna mi „burczeć” w brzuchu, to oznaka, że czas poszukać idealne miejsce na śniadanie. Ale czy w lesie jest takie miejsce?? Nie ma. Każdy postój łączy się z tym, że nagle znajdujesz na sobie pasażerów „na gapę”, którzy są ciekawi kim jesteś. Bo one są wszędzie … mrówki. Trzeba z nimi dobrze żyć i dogadać się, aby były dla nas łaskawe. One są wszędzie…dosłownie wszędzie. Jednak musimy pamiętać o jeden zasadzie …to my jesteśmy gośćmi w lesie. Śniadanie na łonie natury smakuje najlepiej i w końcu przysiadami pod drzewem, aby napić się kawy i zjeść kanapkę.
Każdy spacer do lasu to mój prywatny cel. Jednym z ostatnich było spotkanie młodych, tegorocznych danieli. Kilkutygodniowe wyglądają niczym słodkie Bambi z animowanej bajki. Brązowa okrywa, a na niej cudne białe kropki, uszy duże i śmieszne, bo trochę nieproporcjonalne do głowy. Normalnie cud natury. Jednak mamuśki pilnują swoich maluszków i jak tylko wyczują człowieka, to w sekundzie czmychają w gęstwiny lasu. Ale mogę nazwać siebie szczęściarą, bo udało mi się choć przez chwilę je poobserwować. Szybko uczą się od dorosłych osobników i od małego wiedzą, że człowiek to dla nich zło i należy uciekać. Tym bardziej podczas takich spotkań czuję się wyróżniona i szczęśliwa.
I w sumie mogłabym już wracać do domu, mój cel został osiągnięty, ale apetyt rośnie w miarę jedzenia. Muszę się nimi nacieszy, one tak szybko rosną. Wszystkie leśne dzieci rosną jak na drożdżach. W przeciwieństwie do człowieka, który potrzebuje lat, na to, aby być samodzielnym, zwierzęta czy ptaki już po kilku tygodniach wchodzą w „dorosłe” życie.
Lubię te moje przemierzanie lasów, pól i łąk. I czasem nie chodzi o świetną fotografię, o wymarzony kadr czy ujęcie. W tym moim”,dreptaniu” chodzi o obcowanie z naturą, o to, że leśni aktorzy pozwalają nam, zwykłemu człowiekowi, na to aby choć przez chwilę był widzem w ich teatrze.
Każde spotkanie z naturą pozostaje w sercu. Las to lek, to balsam na zranioną duszę. Las uspokaja i wycisza. Zapraszam Was do fotorelacji z ostatnich moich spacerów pośród drzew, pól i kwietnych łąk.
