Najlepszym sposobem na zrozumienie przyrody jest obcowanie z nią…przebywanie wśród drzew, przesiadywanie nad rzeką, jeziorem czy długi spacer przez las i gdyby nie to, że w domu czekają obowiązki, to mogłabym tak obserwować przyrodę godzinami. Jednym z ulubionych moich „zajęć” w lesie jest nasłuchiwanie dzięciołów. To nielada zabawa wyszukać na drzewie dzięcioła, który „demoluje” korę. Czasem patrzę w górę na korony drzew i po dźwiękach próbuję go zlokalizować. Są bardzo szybkie.
W Polsce mamy 10 gatunków dzięciołów:
– dzięcioł czarny,
– dzięcioł zielony,
– dzięcioł zielonosiwy,
– dzięcioł duży,
– dzięcioł sredni,
– dzięciołek,
– krętogłów,
– dzięcioł trojpalczasty,
– dzięcioł białoszyi,
– dzięcioł białogrzbiety.
Wszystkie, prócz krętogłowa, mieszkają u nas przez cały rok. Nie udało mi się zaobserwować krętogłowa, jednak słyszałam jego dźwięk. Może w tym roku szczęście mi dopisze i zobaczę go. Jest maleńkich rozmiarów i w przeciwieństwie do pozostałych dzięciołów nie wykuwa samodzielnie dziupli tylko zamieszkuje już w gotowej.
Udało mi się zaobserwować tylko nieliczne gatunki dzięcioła: czarnego, zielonego, dużego i średniego. W naszym lesie miejskim oraz w parku najliczniejszymi mieszkańcami są: dzięcioł duży, czarny i zielony. Te dwa ostatnie są bardzo płochliwe. Jednak pewnego letniego popołudnia, kiedy wracałam do domu przez las miałam ogromne szczęście …dzięcioł czarny zajęty był poszukiwaniem dżdżownic na ściętych drzewach. Musiały być smaczne bo pozwolił mi podejść do siebie na kilka metrów. Usiadłam na leśnej ścieżce i obserwowałam. Uderzał dziobem w drewno niczym płotem pneumatycznym. Wióry leciały na lewo i prawo. Po czym długim językiem wyciągał robaka. Dzięcioł czarny jest największym z naszych polskich dzięciołów i czasem zastanawiam się, czemu nie ma w nazwie „duży”.
Dzięcioł duży jest z kolei średniej wielkości ptakiem i ten gatunek jest najmniej płochliwy. Lubi zimą zaglądać do karmników w ogrodzie i razem z sikorkami czy kowalikami stołować się w nim. Jest niesamowicie inteligentny. Zimą wyszukuje „zamknięte” szyszki, wciska je w szczelinę drzewa i wydłubuje z niej nasionka. Po czym leci po następną, a pustą wyrzuca. Co za spryciarz.
Czasem zastanawiam się , który z dzięciołów jest najładniejszy. Marzę o spotkaniu z krętogłowem, jednak zielony wzbudza we mnie niesamowity zachwyt.
Wszystkie, prócz krętogłowa, samodzielnie wykuwają w drzewach dziuple, w której wiosną wyprowadzają lęg. Idąc w maju przez las nietrudno znaleźć dziuplę dzięcioła dużego, gdyż maluchy wydają z siebie bardzo głośne piski w oczekiwaniu na pokarm od rodziców. Tym piskiem zdradzają swoją obecność, co nie jest dobre w przypadku pojawienia się drapieżnika. Gdy taką dziuplę uda Wam się dojrzeć, nie podchodźcie zbyt blisko. Karmiąca para dzięciołów widząc człowieka blisko dziupli może nawet porzucić maluchy dla swojego bezpieczeństwa.
Gdy jesienią bądź zimą zobaczycie dziwne dziury w mrowisku, będzie to sprawka „zielonego”. Uwielbia buszować w mrowisku.
U wielu gatunków stukanie dziobem w drewno to oznaczanie terytorium. Im głośniejsze stukanie, gdzie głos roznosi się na odległy teren, tym większy obszar jest we władaniu danego dzięcioła.
Pokarmem dzięciołów zazwyczaj są larwy, dżdżownice, pająki i inne bezkręgowce.
Dzięcioła nie trudno jest usłyszeć bądź zauważyć. Wypatrujcie je w lasach bądź parkach. A gdy nadejdzie wiosna, a to już niebawem, zaczną tworzyć pary i wyprowadzać lęgi.
Zapraszam do fotograficznej relacji z moich spotkań.
