Andrzejki to staropolskie święto, jednak jego historia nie jest do końca nam znana. Pierwsza polska wzmianka pojawiła się w literaturze w 1557 roku.
Andrzejki to wieczór wróżb i magii, które odprawiane są w nocy z 29 na 30 listopada.
Jest to ostatni huczny wieczór przed 1 grudnia, kiedy to rozpoczyna się Adwent.
Kiedyś wróżby andrzejkowe były przeznaczone wyłącznie dla panien i miały charakter matrymonialny. Każda niezamężna panna czekała na ten wieczór aby odprawić wróżbę indywidualnie. Takie wróżby traktowano bardzo poważnie i w każdą wierzono. Panny miały nadzieję dowiedzieć się jak najwięcej o swoim przyszłym wybranku, o swojej przyszłości w sferze uczuciowej.
Patronem wróżb był św. Andrzej – opiekun i powiernik panien na wydaniu. Panny wierzyły, że św. Andrzej pomoże im znaleźć odpowiedniego kandydata na męża. Wieczór wróżb był zarezerwowany tylko dla panien. Z czasem wieczory przybrały charakter zbiorowy. Obecnie wieczór andrzejkowy ma charakter bardziej rozrywkowy i gromadzi kobiety i mężczyzn. We współczesnych czasach jest okazją do spotkań w gronie znajomych, wspólnych tańców i pogadanek. Jednak do dziś zachowała się tradycja niektórych wróżb.
Chyba najbardziej znaną i popularną wróżbą jest lanie na wodę roztopionego wosku przez ucho od klucza. Z powstałej masy dopatruje się szczegółów związanych z przyszłym wybrankiem bądź wybranką. Wróży się wówczas z kształtu powstałego z zastygłej masy wosku lub rzucanego cienia na ścianie.
Panny ustawiają swoje buty od ściany do progu pokoju i tej której but pierwszy dotrze do progu, pierwsza wyjdzie za mąż.
Aby poznać imię swojej przyszłej wybranki bądź wybranka wypisuje się imiona na kartce papieru i po kolei przekłuwa z czystej strony kartkę. Dziewczyny przekłuwają kartkę z męskimi imionami, a mężczyźni z damskimi.
Popularne jest także wróżenie z kart tarota.
W obecnych czasach wróżby są traktowane jako element zabawy, w przeszłości miały jednak ogromne znaczenie dla młodych ludzi i były traktowane bardzo poważnie.
